Chaitèn

Dream as if you’ll live for ever, live as if you’ll die today. James Dean
  
29 december begon met regenachtig weer zoals het hier gebruikelijk schijnt te zijn.
Tussen Hornopirèn en het dertig kilometer verderop gelegen Caleta Gonzalo bieden de bergen geen mogelijkheid om er een weg aan te leggen. Vanuit zee rijzen de hoge hellingen bijna loodrecht omhoog. Het gebruik van veerboten is daarom de enige oplossing om verder naar het zuiden te komen. Tijdens de overtocht werd het droog en toen ik na de tweede veerboot aan wal mijn weg wilde vervolgen scheen de zon.

De overtocht naar Leptepu.

Op de veerboot stonden twee goed beladen auto's, die bij navraag van een jong stel uit Santiago bleken te zijn. Ze vertelden, dat ze bezig waren naar het zuiden te migreren, ergens in de buurt van Futaleufu, aan een meer bij de Argentijnse grens. Hij is architect en was met zijn vrouw en twee jonge kinderen aan een nieuwe uitdaging toe. Hij had de inboedel dusdanig geladen, dat toen ik op de tweede veerboot naast hun stond, ik verbaast opkeek, toen een haan ergens tussen het huisraad begon te kraaien. Nieuwsgierig probeerde ik de haan te traceren waarbij bleek dat er ook een hond ingebouwd zat. 

Migranten op weg naar een nieuwe toekomst.

Na de drie uur durende overtocht rijd je dan plotseling in een geheel ander landschap. Tot Chaitèn is de weg half verhard met veel kuilen en gaat door een bos- en bergachtig landschap. Vooral veel  Tiaca, Caldcluvia paniculata,  staan hier in de bosrand tussen de Fuchsia's en andere planten te bloeien. Dit is meestal een grote struik of kleine boom tot ca. vijftien meter hoog.

Caldcluvia paniculata

Twaalf kilometer na het verlaten van de ferry wilde ik wat foto’s van enkele mooie boom-silhouetten maken die rechts van de weg boven het bos uitsteken. Hier bevindt zich ook een onopvallende kleine parkeerplaats. Uit de tekst, die op een bord aan de linkerkant van de weg staat, kon ik opmaken dat hier Alerce of te wel de befaamde Fitzroya cupressoides staan.

Fitzroya cupressoides

Nieuwsgierig negeerde ik het rood / witte lint en begaf me op een smal pad, betrad voorzichtig de wankele en smalle hangbrug en wandelde daarna door een nat bosachtig gebied. Het pad voerde hier, net als in het Parque Chiloé over een houten voetpad. Na een half uur stond ik in een indrukwekkend oerbos. Hier staan 2.000 jaar oude Fitzroya ’s, sommige bijna zestig meter hoog, sommige vrij staand, maar de meeste in groepen. En daartussen veel dikke, maar minder hoge Podocarpus nubigera’s. Ik raakte hier totaal overdonder en werd in mijn hoofd stil van de indrukken en ben hier zeker twee uur geweest. Die hele tijd was ik alleen in dit stukje paradijs. Met moeite heb ik me los kunnen maken uit dit gebied.
Ik kan geen woorden vinden waarmee ik deze ervaring kan beschrijven.

rond de 2.000 jaar oud en zestig meter hoog.

Enkele kilometers voor het plaatsje Chaitèn viel ik in een andere verbazing. Opeens toonde het landschap, zover je kon zien, dode bomen. Verderop lagen duizenden dikke boomstammen her en der in een wreed omgewoelde rivierbedding. Normaal heeft een rivierbedding een min of meer regelmatige opbouw of plaatsing van de keien en gruis. Deze zijn dan in de loop van honderden of duizenden jaren systematisch door het soms kolkende water afgezet. Maar hier heerste een onnatuurlijke wanorde. Ik ben vaak gefascineerd door landschappen of delen daarvan, maar deze wanorde, met zover het oog kon reiken de dode bomen….dat gaf mij een ongemakkelijk gevoel zodat ik hier niet te lang wou blijven. Later bleek, dat de vulkaan de Chaitèn in 2008 met een verwoestende

eruptie hier de oorzaak van was geweest.

Het resultaat van een vulkaan-eruptie.

Het stadje Chaitèn ligt aan een baai en is zoals alle plaatsen in Chili als een schaakbord verkaveld. Hier en daar staan wat rommelige huizen, soms geverfd, vaker niet. Er is geen centrum van winkels met een bank en scholen, maar deze zijn door het hele stadje verspreid. Typerend zijn de straten; alles straten hebben gescheiden rijstroken en soms eenrichting verkeer. Wanneer je in dit Wild West ogende stadje per ongeluk de verkeerde rijrichting in rijdt, zo breed, dat er gemakkelijk drie auto’s naast elkaar kunnen rijden, dan winden de van zich rustige Chilenen zich enorm op. Ze stoppen en maken je duidelijk dat je een gigantische verkeersovertreding maakt. Schouderophalen en netjes in het Nederlands mijn verontschuldigingen aanbieden doet veelal wonderen. Ik geef toe, dat ik in Chili vaak een dergelijke confrontatie heb meegemaakt.