Verkassen naar het noorden.

Dinsdag 13 januari

Vroeg op staan, naar het vliegveld van Temuco, auto inleveren, inchecken en na de bagagedrop aan de balie een kop koffie. Tijd genoeg en na een half uur wachten mag ik mijn paspoort en boardingpas nog even laten controleren, begint er een bel te rinkelen? He, heb ik weer. Blijkt dat ik een dag te vroeg in de rij sta. Daar sta je dan, verontwaardigd nog even vragen of….. nee is het antwoord, we zitten vol. Maar mijn bagage zat al in het ruim van het vliegtuig en mijn auto…..
Vriendelijk blijven, lachen en snel handelen.

Op ieder kruispunt proberen jongelui wat te verdienen.

Mijn auto was er nog net, want die zou naar de wasserij, de bagage heb ik mee kunnen krijgen en ik zag vandaag de mogelijkheid om mijn weekachterstand van de blog bij te werken. Geen ramp op zich.
Om weer terug naar Temuco te gaan zag ik niet zitten en daarom nam ik route naar Villarrica, op zoek naar een prettig verblijf.
Even buiten Villarrica vond ik een prachtig hotel hoog boven het Lago Villarrica, heb met de eigenaresse kunnen regelen, dat doordat ik de volgende dag voor zeven uur moest vertrekken en mijn ontbijt mis zou lopen, dit ontbijt nu kon nuttigen. Ik had immers alleen een kop koffie op het vliegveld gehad. Zij arrangeerde een mooie plek voor het raam met uitzicht op de tuin en het meer met in de verte vaag de witte kegel van de Llaima. Na het ontbijt kon ik in alle rust aan mijn blog werken. Een mooiere plek kon ik mij niet wensen.


De groentewinkel in Arricca

Uiteraard heb ik tussendoor mijn benen gestrekt door een rondje tuin te maken, ben de stad Villarrica in geweest en heb ’s avonds heerlijk ergens buiten het hotel gegeten. Er is hier voor een handige tuinman op Nederlands niveau een goede boterham in Chili te verdienen.
Tijdens een wekenlange reis moet je net als tijdens een “normale” werkweek ook de tijd nemen om tot rust te komen.

Woensdag 14 januari

De dame en ik hadden tijdens het inchecken een onderonsje, dat bestond ook alleen maar uit een knipoog en een lach, maar niet met bellen en toeters.
Tegen vier uur verliet ik met een andere auto, een Nissan X trail 4 wheel, het vliegveld van Iquique, totaal drie uur vliegen noordelijk van Temuco. Hier is het weer anders, de temperatuur is aangenaam 24 graden met een verkoelend oceaan briesje. Zo gauw je het terrein van het vliegveld verlaat ben je in de woestijn. Geen groen en zelfs geen verdord bruin blaadje te zien. Alleen maar zand en rotsen.


Iquique.

In de stad Iquique doet men pogingen om iets groens in leven te houden, maar dat lukt alleen door veel water te geven. Het regent hier zo goed als nooit, wanneer het regent is het een uurtje per jaar een fijne motregen. De overgang van woestijn naar het water van de Pacific is zonder groen.
Wat heeft een mens hier dan aan de kust zoekt is slechts de haven. Vroeger de uitvoer van guano, de metersdikke vogelpoep laag die op het strand ligt. Dit stikstofrijke natuurproduct werd vooral naar Duitsland en Nederland verscheept en werd, en nu nog wel, als chilisalpeter gebruikt in de landbouw en tuinbouw.
Maar het belangrijkste uitvoer product was vooral de grote hoeveelheid nitraat houdend zout. Het nitraat ligt zo voor het opscheppen in de Tarapaca woestijn, soms een dunne laag, soms metersdik.


Gebouwd in betere tijden.

Om deze natuurlijke rijkdommen is in de 19^e eeuw drie jaar gevochten tussen Bolivia, Peru en Chili.
Deze oorlog wordt de Pacifische oorlog genoemd, waarbij de Chileense marine werd gesteund door de Engelse en Duitse marine. Uiteindelijk werd deze oorlog door Chili gewonnen en kon dit land zich verrijken aan deze grondstoffen. Na de uitvinding van een andere procedure om nitraat te winnen is de handel hier volledig ingestort. Wat rest is een totaal omgewoelde woesternij en spooksteden in de woestijn. In de stad staan nog veel gebouwen die aan een welvarende periode doen herinneren.
Momenteel bevindt zich zuidelijker de grootste kopermijn ter wereld.
Tijdens de verkenning van de stad Iquique werd ik gewaarschuwd voor mensen met snelle vingers en grijpgrage handen, dus heb ik mijn camera maar in het hotel gelaten. Na een kwartier heb ik deze alsnog gehaald, waarbij ik uiteraard op mijn hoede was.
 

Straatbeeld in Iquique.

Het openbaar busvervoer is in Chili bijzonder goed en strak geregeld. In de steden en voor het lokale vervoer worden kleine bussen gebruikt, voor de langere trajecten, van meer dan 100 kilometer of verder worden grote touringcars met alle comfort ingezet. De bussen rijden op tijd en….. snel.


Busstation in Iquique.

De reiskosten zijn bijzonder laag, zodat de minder bedeelde bevolking, waarvoor deze reismogelijkheid is bedoeld ook kan reizen. In de steden kun je ook gebruik van de vele taxi’s maken. Deze zijn niet alleen goedkoop, maar de taxi rijdt pas weg wanneer hij vol zit en men moet vooraf betalen, zodat je voor de deur afgezet kunt worden zonder dat de taxi het overige verkeer te lang ophoud.