Ik had geen zin om vandaag naar het zuiden te rijden, daarom volgde ik het advies van een Amerikaanse local en nam met de auto een weg de bergen in. Deze weg is op de kaart met een stippellijn weergegeven, dat betekent; moeilijk berijdbaar met veel hindernissen. Ik ben intussen wat gewend, ondanks dat ik geen terreinwagen heb.
 |
| Rosa rubiginosa |
 |
| Slangenkruid |
Dit pad eindigt na 47 kilometer met een parkeerplaats, hier begint een wandelpad de bergen in, maar daar had ik vandaag geen zin in en daarom moest ik dus rechts omkeert maken. Onderweg had ik een onbeduidend bordje gezien met zoiets als Café erop. Ik besloot om hier een kop koffie te drinken.
De door de waakhonden ge-alameerde eigenaar kwam de honden sussend mij tegemoet. Deze man had het uiterlijk van een grote boskabouter, en straalde één en al vriendelijkheid uit. Dit moment liet ik niet voorbij gaan en heb hem gelijk op de foto gezet, wat hij zeer op prijs stelde. Hij sprak mij in het Duits / Oostenrijks aan en dat gaf mij hier in de bergen gelijk een goed gevoel. Ik beantwoorde in het plat Beiers, wat ik veertig jaar geleden tijdens mijn werk in de Oostenrijkse Alpen had geleerd. Dit was een heel aparte ervaring voor ons alle twee. Hij nodigde me uit om binnen te komen en na de schoenen bij de achterdeur te hebben achter gelaten kwam ik in een Duits / Oostenrijks / Chileense geheel uit hout opgetrokken woning. Ik kreeg een goed kop koffie met een stuk gebak voorgezet, geen Nescafé dit keer.
Al pratende vertelde hij, dat hij hier samen met zijn vrouw veertien jaar geleden is neergestreken. Ze waren alle twee klaar met het systeem en samenleving in Duitsland. Hij is nog een keer in Duitsland terug geweest om zijn moeder te begraven, zijn vrouw zet geen voet meer in het Duitse.
Ze zegt, dat als mijn moeder wil overlijden, dan doet ze dat hier maar. Haar in Duitsland wonende moeder helpt tijdens de zomermaanden om het huishouden draaiende te houden. Ze leven van het verzorgen van gasten. Thomas en zijn vrouw hebben veertien jaar geleden dit ca. vijftig ha groot bos gekocht voor omgerekend € 15.000, -, de woning hebben ze zelf in drie jaar tijd gebouwd. Ze hebben een eigen hydro- electrische installatie. Momenteel is de waarde verviervoudigd.
Tijdens het gesprek kwam uiteraard ook mijn reden om naar Chili te komen ter sprake. Hij gaf hierop aan, dat in zijn bos zeer oude Luma ’s, enorme Coigüe en Ñirre staan. Hij stelde voor om mij door zijn oerwoud rond te leiden, zijn vrouw zou intussen een lams braad klaar maken.
Helemaal blij en verrast bleven we twee uur in zijn paradijs. De Coigüe en Ñirre bleken respectieflijk Nothofagus dombeyi en antarctica te zijn. De oude Luma apiculata ‘s werden door het Chileense Staatsbosbeheer na jaarringonderzoek op ca. 600 jaar oud geschat.
Helaas zijn de foto's van deze dag per ongeluk niet goed opgeslagen.
Ik heb dit keer foto’s met gebruik van mijn statief gemaakt. Nu kon ik met een lange sluitertijd de sfeer zonder flitslicht vast leggen. Thomas was blij het bos even met mij te kunnen delen en ik voelde mij bevoorrecht, uiteraard kwamen we veel te laat voor het eten.
Dit soort gebeurtenissen zijn de kersen op de pudding. Mijn reis-credo is ook nu tijdens deze Chileense reis weer, niets ver vooruit plannen, luisteren naar mijn lichaam, leven naar mijn gevoel en alles laten gebeuren zoals ze zich aandienen. Soms valt het tegen, vaker is de verrassing groot.
 |
| Lago Bertram, het begin van Rio Baker. |
De weg gaat eerst langs de westzijde van het Lago General Carrera, later langs zijn afwateringsrivier de Rio Baker. Zowel het meer als de rivier hebben bijzonder blauwgroen water. Na het meer achter mij te hebben gelaten wordt de bebossing dunner en voert de weg langs diepe afgronden waarin de gevaarlijk kolkende rivier die zich een weg zoekt door de smalle kloof. Bij het zien van de woeste draaikolken en stroomversnellingen van dit toch behoorlijk brede water kreeg ik ontzag voor deze rivier.
 |
| Rio Baker perst zich door de kloof. |
