Oudjaarsdag 2014

Ventisquero Colgante Glacier.

31 december, oudjaarsdag.
Dit jaar geen oliebollen en appelflappen van bakker Timmer, geen kniepertjes en nieuwjaarsrolletjes. Ik had er zelfs niet aan gedacht een fles Champagne, nootjes, stokbrood, kaasjes en een bakje crab salade te halen. Geen caberetier in huis en geen vuurwerk geknal.
Nou ben ik ook geen gewoonte dier, heb geen vaste oudejaars bijeenkomsten met familie of met wie dan ook. Ik heb de vele oudjaarsavonden op allerlei manieren en op verschillende plekken door gebracht. Heel verschillend waren de oudejaarsdagen in ieder geval wel. Sommige kan ik me nog heugen en zonder in detail te willen treden eindigden de meeste avonden / nachten versuft in bed.

Nothofagus betuloides

Een wandeling door de bergen in het Parque Nacional Queulat staat op het programma. Ondanks het druilerige weer trok ik de inmiddels droge en opnieuw ingevette schoenen aan, deed wat boodschappen in één van de vele zeer kleine supermecado’s in het dorp Puyugaipi en ging op pad.

Voor mij onbekende plant

Waar ik moest uitwijken voor een paar loslopende koeien bleek ook het bord van het park te staan en zette mijn auto voor het huisje waar een oudere vrouw in de deur opening stond. In de veronderstelling, dat ik mij bij haar zou moeten vervoegen, stapte ik op haar af en gaf aan het park in te willen. Blijkbaar begreep ze me niet en nodigde mij uit om binnen te komen. Ik liet mijn CONAF pasje zien en wachtte af. Vervolgens zocht ze iets, wat later haar bril bleek te zijn. Waarschijnlijk is zij, net als veel Chilenen analfabeet, want het duurde iets te lang voordat ze het vignet van de CONAF ontwaarde. Verschrikt bood ze me een stoel aan en maakte een kop Nescafé. Daar zat ik dan met een grote kop hete koffie wat ik niet lust en met een oude nerveuze vrouw. Ze kreeg opeens in de gaten kreeg, dat ze de loslopende koeien vergeten was, snelde naar buiten en probeerde de halsstarrige beesten van de weg te halen. Al gauw bleek, dat ik op de verkeerde plek zat. Later stond ik voor de officiële ingang, werd zoals gebruikelijk ingeschreven en kon ik vervolgens mijn wandeling beginnen.

Het Parque was heel anders dan de vorige Parques; een brede laan, weinig gevarieerde beplanting en zo te zien onderhouden. Hier en daar staan woningen en grote borden geven aan waar iedere afslag naar toe lijdt. Een eind verderop geeft een groot bord allerlei wandelroutes aan.



Drie kilometer omhoog.

Ik koos voor de langste route en volgde de aanwijzingen. Het bleek al gauw, dat ik niet alleen was. Gezinnen en andere bezoekers scharrelden wat onzeker voor de lange hangbrug rond, want het begon weer eens te regenen. Het pad was hier beter begaanbaar dan in het Parque Hornopirèn.

De beplanting ging langzamerhand over in de typische regenwoud vegetatie.


De gletsjer Ventisquero

Gelukkig had ik een paraplu bij me en werd ik dit keer niet door en door nat. Door de regen werd het pad toch een glibbertraject en het water stroomde mij tegemoet. Het pad eindigde bij een overkapping en een stevige omheining.
Het uitzicht is enorm, aan de overkant van een diep ravijn is de Ventisquero Colgante Glacier goed te zien en de indrukwekkende waterval er onder te horen. Het Argentijns stel, dat enthousiast foto’s stond te schieten vertelde dat nog geen kwartier geleden het uitzicht in nevels was verhuld. Maar de zon liet zich zien en werd het schouwspel prachtig belicht. Heb mijn lunch genuttigd en na ook wat foto’s gemaakt te hebben ging ik weer terug. In ieder geval had ik dit keer het doel bereikt.
Op de terugweg hoorde ik enorme knallen van de gletsjer, die ontstaan wanneer deze zich traag naar beneden beweegt en er scheuren ontstaan en blijkbaar aan het lange rommelende geluid te horen, was er een stuk gletsjer afgebroken en de diepte ingedonderd.


De beplanting in dit Parque bestaat hoofdzakelijk uit Nothofagus betuloides en nitida, Drimys, Pernettya en hogerop veel Podocarpus nubigena. De bomen en struiken in het hogere delen van het Parque hangen vol met bloeiende klimmers zoals Hydrangea seratifolia en Mitraria coccinea.


Blechnum magellanicum op z'n mooist.

Terug in het dorp Puyugaipi heb ik wat boodschappen voor de avond gehaald en toen ik mijn verblijf binnen kwam brandde de houtkachel. Een stel Spanjaarden bood aan om te koken en tijdens het eten kwamen hoofdzakelijk reiservaringen aan de orde. Tegen tienen lag iedereen in bed. Dit was dus een andere oudejaarsdag dan de vele voorgaande.
Ik merk wel, dat ik begin te wennen aan het land Chili; aan de beplantingen, de grindwegen, het maken van lange wandelingen, dat ik mijn boodschappen gemakkelijker haal en de bergen. Ik word niet meer nerveus wanneer ik tegenover alleen Spaans sprekende mensen sta en iets van ze gedaan wil krijgen en Ik mis mijn huisje in Gasselte nog steeds niet.