Naar Icalma.

Zondag 11 januari   
Nadat ik mij had uitgeslapen was ik verbaasd, dat er een fijn ontbijt in het gastengebouw klaar stond. Tegen elven vertrok ik om deze zondag wat meer van de omgeving van Cunco te willen zien. In het stadje waren de winkeltjes inmiddels open en met een pond kersen naast mij reed ik richting Melipeuco en Icalma, de weg naar de Chileens Argentijnse grens.


Andere groeiwijze van Araucaria's.

Na Melipeuco werd het bergachtig, dus ik reed weer in de Andes. De weg stijgt langzaam en het open weidelandschap veranderd in een bosrijk gebied. Tien kilometer voor Icalma stijgt de weg naar 1.500 meter en hier begint het Araucaria bos. Hier hebben deze merkwaardige bomen een heel andere vorm dan hun soortgenoten die op de flanken van de Llaima groeien. Hier zijn de bomen meerstammig en hebben vaak duidelijke etages in hun kruinvorming. Het komt me ook voor, dat deze bomen breder zijn.


sommige zijn meerstammig.Bijschrift toevoegen

In een klein gehucht neem ik het er even van. Het is zondag en dan eet ik gewoonlijk in rust en…..lekker. In de keuken van een kleine restaurant wijs ik aan wat ik wil eten, dat gaat sneller dan de menukaart bestuderen en de moeite tijdens het bestellen. De andere gasten vinden dit blijkbaar merkwaardig, maar wanneer ze zien wat ik te eten krijg veranderd de stemming en ik merk, dat sommige mannen zitten te popelen om ook de keuken in te gaan. Maar hun vrouwen beslissen anders. Schouder ophalend maak ik duidelijk, dat alleen reizen zo zijn voordelen heeft. Ik had een perfecte maaltijd met een literfles frisdrank voor 4.000 peso’s, ongeveer zes euro. De zon scheen en ik voelde me perfect op deze zondag namiddag.
Toen ik dichter bij Icalma kwam werd het landschap ruiger en op de hoogte van inmiddels bijna twee duizend meter, verscheen een klein meertje, waar het grensdorpje tegen aan ligt.


Vader met zijn zonen rijden de toekomst tegemoet, of gaan naar huis.

Toen ik de weg naar Caracautin nam, maakte de bewegwijzering me duidelijk dat ik nog tachtig kilometer moest rijden. Nou ja, ik had gegeten, het was mooi weer en het landschap was adem benemend. Blijkbaar was het landschap voorbij Icalma gevormd door een vrij recente vulkaan uitbarsting, want er lag overal een dikke laag lavagruis en de beplanting bestond voornamelijk uit pioniers en verspreid door het landschap stonden oude Araucaria’s. Daar waar het wat vochtiger is en dus gras groeit lopen schapen en koeien te grazen. Hier en daar voeren rustige beken hun water af. Langs de beken vermaakt de plaatselijke bevolking zich met barbecuen.


Veel beken op 2.000 meter hoogte.

Ik denk, dat ik deze zondag ongeveer vier uur tussen duizenden Araucaria’s ben doorgereden. En zo plotseling dat deze bomen tijdens deze rit verschenen, zo plotseling was het afgelopen met de aanwezigheid van deze merkwaardige bomen. Het viel me op, dat Araucaria’s vooral aan de oostzijde van een berg of vulkaan groeien. Als onderbegroeiing komt vooral de kleine bamboe Chusquea macrostachya voor.


Het gebied ten noordwesten van Icalma.

Tegen negen uur vond ik een onderkomen in Caracautin. In de Hostel logeren veel Europeanen, ze  komen veelal even naar de vulkaan Llaima kijken en vertrekken vervolgens weer naar het volgende hoogtepunt. Het aanwezige Deense echtpaar kwam twee dagen geleden in Bariloche aan na een 24 uurs busreis vanuit Buenos Aires, hadden gisteren in Puerto Montt een auto gehuurd, vandaag de Llaima bekeken en spoedden zich morgen naar Santiago. Een Duits stelletje uit Hannover kwam van Santiago en reisden rustiger naar het zuidelijker gelegen Chiloe, om daar een week op dit droomeiland te genieten.
De Denen hadden drie weken uitgetrokken voor Argentinie en Chili en voelden zich opgejaagd na het horen van al die leuke reisverhalen over Chili. De Duitsers waren al es vaker in dit land geweest en hadden drie maanden vrij van hun werk genomen om in alle rust  Chili te beleven.