De Pampa

Dinsdag 6 januari
Na het ontbijt eerst maar naar de bank om opnieuw te proberen geld te halen. Het is voor mij ongemakkelijk om met een lege portemonnee rond te rijden. Na een half uur in de rij voor de balie te hebben gestaan, was de lokettist bereid mij te assisteren bij het pinnen, helaas zonder resultaat. Ik moest dus een plan maken om verder te komen. De reis door Argentinië zou twee dagen kosten en ongeveer 1.200 km rijden. Ik had niet direct proviand nodig, dat had ik in Chile Chico ingekocht, maar ik moest wel tanken en slapen. Mijn tank was zo goed als leeg en bij de benzine pomp had het personeel gisteren aangegeven wel Visa te accepteren. Dus eerst maar tanken.
 

Bemoedigende afstanden zonder wegrestaurant.

Het is zowel in Chili als in Argentinië niet gebruikelijk, dat je zelf tankt. Bij ieder pomp staan bedienden en daar reken je ook mij af. Gelukkig stond er een grote tankwagen van de benzinemaatschappij te lossen. Tijdens het wachten heb ik mijn plan getrokken en heb besloten via Argentinië te rijden en een uur later kon ik met volle tank vertrekken.
Het reizen over de eindeloze Pampa is een ervaring op zich. De kaarsrechte weg, de eindeloze golvende vlaktes en af en toe wat leven langs de weg. Alpaca’s, op Emu lijkende vogels met veel kuikens, in de natte vennen Flamingo’s, kuddes schapen, wilde paarden en veel konijnen leven blijkbaar ergens van in dit ogenschijnlijk dor gebied. De vegetatie bestaat uit zeer gedrongen vaak stekelige planten.


Eindeloze palenrij

Een merkwaardige ervaring is, dat ik tijdens het rijden geniet van het schijnbaar prachtig weer. Maar wanneer ik uit wil stappen om foto’s te maken of om gewoon mijn benen te willen strekken, dan kan ik mijn deur bijna niet open krijgen door de stormachtige wind die over de Pampa raast. Overal waar ik ben geweest, kan je o.a. aan de bomen en heesters horen en zien dat het waait, maar hier ontbreken deze.


Rio Mayo

Pas 450 kilometer ver, achter het plaatsje Esquel, veranderde de kale vlakte en werd het langzamer groen, nou ja groen, meer dorre grasvlaktes met struiken als Berberis. Het overgangsgebied wordt meer heuvel en later bergachtig, langzamerhand kom ik weer in de Andes. Maar nu de Argentijnse Andes. Heel anders dan wat ik gewend was in Chili. Ik ben wel aan de oostelijke lei zijde, dus veel minder neerslag. Dat is te zien aan de vegetatie. Hier beginnen de naaldbossen, waarvan ik aanneem dat bijna is aangeplant voor bosbouw, veel den en spar.


Austrocedrus chilensis

Voor het vakantieplaatsje El Hoyo zie ik plotseling veel redelijk jonge op Thuja lijkende coniferen. De mooie goudgele kleur scheen prachtig op in de al laagstaande avondzon. Het gaat hier om de Austrocedrus chilensis, Ciprés de la cordillera. Verderop zijn de cipressen hoger en vormen ze uiteindelijk hele bossen die tegen de vrij steile hellingen groeien.
Vlak voor El Boison vind ik een goed onderkomen voor de nacht, waar ik met Chileense peso’s kan betalen.

Bossen van Austrocedrus.