Een verrassing op de flanken van de Llaima.

Maandag 12 januari


Eigenlijk was ik moe en verzadigd van al die indrukken van de afgelopen vier weken. Ik merk ook, dat ik het rustiger aan ben gaan doen. Ik kan de vegetatie in dit land nooit in zes weken bekijken en wil meer de tijd nemen om ook van de andere landschappen en van de bevolking van dit land voldoende mee te krijgen. Ik had me tijdens de voorbereiding in Nederland voorgenomen om de laatste twee weken ook een ander programma te volgen. Vandaag moest ik ook wachten op het drogen van mijn was. Mijn auto moest het ook opgeruimd worden, kortom deze maandag moest benut worden aan de voorbereidingen voor deel twee.

De Araucaria's van de Llaima.

Na het middaguur verliet ik de Hostel en ging het stadje Caracautin in om een kop echte koffie te drinken, wat geld pinnen en ik had zin in een portie verse grote knapperige kersen.


Het bos waar ook dode bomen horen te staan.

Tegen twee uur moest ik een besluit nemen, welke route ik naar Timuco zou nemen. De volgende dag moest ik mijn auto inleveren en het vliegtuig naar het noorden nemen. Ik kon de verleiding niet weerstaan om toch nog even de oostelijke route langs de Llaima te nemen, dit zou zeker drie uur extra tijd kosten en deze tijd zou ik ook kunnen gebruiken om mijn blog bij te werken. Ik had inmiddels bijna een week achterstand en ben bang dat het gat te groot wordt om door te gaan met schrijven. Maar ik had mijn vader, de kinderen en Margriet, die deze blog mogelijk heeft gemaakt, belooft hun op de hoogte te houden van mijn ervaringen. Daarbij beleef ik hier zoveel, dat de blog voor mij ook als dagboek een meerwaarde heeft.

Deze bomen konden de hitte van de uitbraak van 2008 niet aan.


Maar goed, ik moest dus kiezen en koos voor het avontuur, de blog zou wel op een andere keer bijgewerkt worden. Ik reed dus dezelfde weg dan afgelopen zaterdag, maar nu voorbereid op dat wat zou gaan komen.  Dat er uitgerekend een vrachtwagen met een prefab kantine als lading voor me zou rijden was niet gepland, althans niet door mij, wel door de CONAF, want het smalle bospad was voor het tegemoet komend verkeer afgesloten. Inhalen of passeren was niet mogelijk en de chauffeur had al problemen genoeg om het gevaarte tussen de Araucaria’s door te laveren. Deze kantine of kantoortje  zal door de CONAF in het park gebruikt worden.
 

Het paste maar net.

Op het grote lavaveld heb ik mijn tijd genomen om van dit maanlandschap te genieten. Er zijn meerdere uitvloeiingen geweest, dat was duidelijk te zien aan de verschillende stadia van begroeiingen. Op de uitstoot van vijf jaar geleden ontwikkelden zich wat sporadisch de geel bloeiende Haplopappus, Gaultheria met witte bessen, ik denk dat dit Gaultheria itoana is, en pampasgrassen.
 

Pionierende pampasgras op het lavaveld.

De oudere lavavelden waren al wat rijker begroeid en hier stonden ook jonge en op de nog oudere velden grotere Austrocedrus opstanden. Deze conifeer is prachtig goudgeel in de avondzon. Ik nam uiteraard de tijd om van deze merkwaardige kleur combinaties te genieten.

In het laatste stuk jonge bos stond hier en daar nog een Araucaria tussen de andere bomen en struiken. Nog één keer kijken naar de samenstelling van de vegetatie en…..hé, wat staat daar?
Tussen de heesters stond een conifeer wat veel weg heeft van een Taxus of Tsuga, maar de vruchten waren anders, ze hadden veel weg van de nootachtige zaden van Cephalotaxus. Een eerder in het zuidelijke gedeelte van Chili waargenomen Saxegothea kon het ook niet zijn, daarvoor waren de naalden te donker. Ik heb wat foto’s gemaakt en nam een twijg mee, want verderop zou er ongetwijfeld kennis in het CONAF kantoortje zijn.


Gaultheria of Pernettya.

De aanwezige parkwachter was vriendelijk en bleek ook kundig te zijn. Maar met zijn Chileense benaming kwam ik niet veel verder, samen hebben we mijn flora uitgeplozen en kwamen we uiteindelijk op Lleuque, waarbij deze naam als Jeuque wordt uitgesproken. Wetenschappelijk wordt deze plant Prumnopitys andina genoemd en behoort tot de Podocarpus-achtigen.

 

CONAF parkwachter bij de uitgang van het Parque Llaima.



Toen ik het park verliet, was het inmiddels zeven uur en zou nog zeker anderhalf uur moeten rijden.
Ik was blij deze route alsnog genomen te hebben, zodat ik deze zeldzame conifeer heb mogen zien in zijn natuurlijke habitat. 

Austrocedrus chilensis met Gaultheria aan zijn voeten.



Ik was nog geen vijfhonderd uit het park, toen ik een rijkbloeiende Luma zag staan. Zoals gewoonlijk zette ik de auto veilig aan de kant van de weg en nam mijn fototoestel mee naar de prachtige Luma. Maar toen ik de bloemen aan de schaduwkant wou fotograferen, viel mijn oog op een rijkelijk zaad dragende Sophora cassioides, of in onze volksmond kleine honingboom genoemd. Deze veel kleinere uitgave van de bij ons winterhardere en wit bloeiende uit Japan afkomstige Sophora japonica stond ook op mijn verlanglijstje om hier in Chili te willen zien.  Blijkbaar had ik deze boom zaterdag niet opgemerkt, want toen ik om me heen keek, bleek, dat er honderden min of meer op  goudenregen lijkende exemplaren stonden. De peulachtige vruchten had ik in het Engelse Wakehurst arboretum vaker gezien, maar daar hing de naam Sophora microphylla aan.  Deze boom in het Chileense landschap heeft ook kleine blaadjes. Misschien dezelfde plant met verschillende namen of ik heb het mis.


Sophora casioides peulen.

De verbazing werd nog groter, toen ik achter deze Sophora een grote en rijk vruchtdragende Prumnopitys andina zag staan. Geheel vrijstaand in de avondzon. Deze prachtige conifeer was ongeveer vijf meter hoog en vier meter breed.

Prumnopitys andina met "nootjes"

Deze drie planten bij elkaar, de rijkbloeiende Luma, de Sophora en de solitaire Prumnopitys, de rit door het Araucaria woud met de enorme Coigüe’s, de vrijstaande Austrocedrus en de sfeervolle pampasgrassen op de lavavelden vormden een onverwachts hoogtepunt tijdens deze Chileense reis.



Bloeiende Luma apiculata.

Tegen negen uur had ik een hotelletje in Temuco gevonden en na een warme douche liet ik me uitgeput in bed vallen. Morgen moest ik vroeg op om de auto in te leveren en het vliegtuig naar Santiago op tijd halen.