Verkeerde cartografie.

Zaterdag 24 januari

Na een warrige nacht ben ik vroeg opgestaan en heb me gemeld voor het ontbijt. Gebakken eieren, vers gebakken matches en een kop thee wrong ik naar binnen en na geharrewar over het te betalen bedrag en het vullen van mijn tank, heb ik Colchane verlaten. Ook dit stadje is zoals alle Chileense steden in een schaakbord patroon ingericht. Colchane is nieuw in ontwikkeling, ik zag tenminste geen oude bouwvallen. Langs de weg stonden veel Boliviaanse vrouwen streekproducten te verkopen.


Vlak voor Cariquima.

Op de snelweg naar Iquique nam ik na drieëndertig kilometer toch maar de route die ik in Arica had uitgedacht, ik was er nu toch.  Linksaf en eerst dertig kilometer naar Cariquima. Een prachtige weg, dat wel, maar waar ik volgens mijn Chileense wegenkaart in dit plaatsje rechtsaf moest richting Pica, bleek deze weg niet naar Pica, maar naar de Boliviaanse grens te voeren. Verschillende bewoners maakten me duidelijk, dat wanneer ik naar Pica wilde, ik eerst terug naar de hoofdweg moest en vervolgens via Huara en Pozo Almonte moest rijden. Ik wen al aardig aan afstanden en verkeerde cartografie, tegenslagen horen bij mij en dat went ook. Ik bedenk ook, dat het voordelen heeft om alleen te reizen, ik moet de tegenslagen dan alleen verwerken en er vliegen geen verwijten door de auto. Zo houd ik het gezellig met mijn eigen humeur. Moeder zei dan altijd; gelukkig maar, anders hadden we deze omgeving niet gezien.


Achter mij de wolken boven de Altiplano.

De overgang tussen de Altiplano en de Atacama woestijn is duidelijk te zien. Plotseling houdt de karige beplanting van graspollen en kwarrige lage struiken op en begint de kale vlakte. De temperatuur stijgt, terwijl het niveau van 4.000 meter daalt tot 2.000 meter. Voor mij een donkerblauwe en wolkeloze hemel en achter mij met bewolking.


Voor mij de Atacama woestijn, wolkenloos.

Ik eet onderweg wat en rijd verder naar Iquique om een hostel te zoeken waar ik bij kan komen van het gezeur in mijn lichaam.
Tussen Colchane en Huara blijken de lange hellingen naar beneden en de onverwachte bochten voor opvallend veel automobilisten te veel van het goede te zijn geweest, want overal liggen autowrakken met hoofdzakelijk Boliviaanse vlaggen en tempeltjes, soms is te zien, dat een heel gezin bij het ongeluk is omgekomen. Ik denk, dat men de wrakken laat liggen als waarschuwing voor andere weggebruikers. Voor mij althans, zijn deze wrakken en de vele tempeltjes met vlaggen afdoende geweest om mijn snelheid in te houden.


Stille herinnering aan tragisch ongeval.

Huara, midden in de woestijn, is een kruispunt van wegen en hier zijn uiteraard ook wat winkeltjes en restaurants te vinden. In het overvolle restaurant, waar ik een week geleden ook had gegeten, stond net als in alle horecagelegenheden in Chili de veel te grote televisie bijzonder luidruchtig verslag te doen van de combinatie grote borsten met bikini’s. Vooral de vrouwelijke klanten lieten hun eten koud worden om maar niets van deze onzin te willen missen.


Voor Huara, de kleine oase Tarapaca diep in een dal.

Ik besloot om Pica te laten voor wat het was en nam de weg naar Iquique, zocht daar een leuke hostel tegen over de kathedraal.
’s Avonds loop ik nog even langs de haven en neem ergens heerlijk stoofpotje zeevruchten op een terras. Stukken Inktvis, garnalen, mosselen en andere vissoorten met stukjes aardappel, paprika, ui, dat alles in een wijn / knoflook / kaas / roomsausje en gekleurd met fijn gesneden verse peterselie.


In de woestijn zijn overal wervelwinden te zien..