Chacabuco.

Cochrane.
Zondag 4 januari.
Ondanks dat het zondagmorgen is sta ik op tijd op. Ik heb allerlei plannen en moet keuzes maken. Ik heb welleswaar zes weken, dus zeeën tijd om in Chili rond te reizen, maar het land is lang en er is zoveel te zien. Daarbij voel ik me steeds meer thuis in dit land. De taalbarrière heb ik geaccepteerd, kan de niet-Engels sprekende mensen duidelijk maken wat ik wil en vooral wat ik niet wil. Als ze eenmaal hebben begrepen, dat ik vooral in planten geïnteresseerd ben en foto’s maak, dan is bijna iedereen behulpzaam.
Ik moet vandaag dus beslissingen maken.


De weg naar Chacabuco.

Of ik ga nog 270 kilometer verder naar Villa O’Higgins, het eindpunt van de ruta Austral, een voor de auto dood lopende weg. Dan moet ik ook weer terug dus. Het landschap schijnt daar prachtig te zijn, maar het kost me drie dagen. Twee dagen rijden over een slechte weg en een dag van de gletsjers genieten.
Of Cochrane is voor mij het eindpunt, het punt om weer naar het noorden te gaan. De dagen optellende, hoever ik van het vliegveld in Temuco afgezakt ben en of ik dezelfde weg terug wil rijden.
Of dat ik hier nog een nacht blijf en via Argentinië omhoog ga en de kans waarneem om de Araucaria bossen te willen zien. Daarbij komt, dat het Araucaria gebied niet ver van Temuco ligt. Deze laatste optie lijkt mij het beste. Ik leef steeds meer in de veronderstelling dat ik in de toekomst nog es terug kom om meer van dit land te willen zien.


Hier en daar een gedrongen boom???

Na een verlaat ontbijt, de hotelbaas is namelijk lui, heeft nadat gisteravond de laatste klanten de zaak verlaten hebben, ook het bijltje erbij neer gelegd. Alle tafels staan nog vol met vuile borden en lege wijnflessen en glazen.
Nu stond ik voor een andere keuze, of nog een stuk naar het zuiden, of de weg naar Chacabuco te nemen, stilletjes kijken of ik deze weg kan nemen om de volgende dag via deze weg de Argentijnse grens over te steken. Dit weggetje werd mij enkele dagen geleden ook door de Duitser geadviseerd.
 

Calceolaria tenella.

Nadat ik een uur in zuidelijke richting ben gereden, keerde ik om. Het landschap kon mij niet verleiden om door te rijden. Veel bloeiende rozen en Nothofagus in een weide-achtig landschap. Overal koeien, ook hier weer twee of drie loslopend buiten hun afrastering. Dit verschijnsel is me te regelmatig. Ik krijg opeens de oplossing. Met de wetenschap dat de koe een kuddedier is en iedere koe en kalf altijd bij de kudde blijft. Als men twee beesten in de wegberm laat lopen, dan vreten deze koeien hier het gras kaal en hoeft de boer de berm niet te maaien. Kom maar op het idee.


Op de nattere plekken is de vegetatie overvloedig.

Al met al reed ik pas tegen twee uur op het smalle grindpad naar Chacabuco. Het was zondagmiddag en ik had de tijd.
Dit zo goed al kaal heuvelachtig landschap, wordt omsloten door hoge bergen. Maar het oogt wijds. Hier en daar groeien nog wat struiken, hoofdzakelijk Berberis darwinii en congestiflora, Chiliotrichum diffusum en veel wit bloeiende en gedrongen Escallonia virgata.


Escallonia virgata.

Tijdens het fotograferen van een gedrongen pantoffelplantje, naar ik denk dat het Calceolaria tenella is, zie ik verder op wat bewegen. Nieuwsgierig ga ik erop af en zie, dat er een kleine kudde Guanacos lopen te grazen. Uiteraard helemaal in de wolken probeer ik deze vrij tamme dieren te fotograferen.
Tien kilometer verderop lopen grotere kuddes. In deze grote groepen van soms meer dan vijftig dieren bevinden zich ook veel kalveren.


Een kudde Guanacos.

De Guanacos leefde hier vroeger in grote groepen, maar zijn destijds om hun malse vlees en mooie huiden bijna uitgeroeid. De schapenteelt met de kilometers prikkeldraad afrasteringen deed deze prachtige dieren bijna doen uitsterven. In dit gebied worden geen schapen gehouden en kan de Guanacos zich langzaam weer in aantal

Guanacos met kalf.

vermenigvuldigen.
Dit landschap vind ik plezierig; vergezichten, heuvels, bergen, rustige beken en veel kruid-achtigen. In Frankrijk zijn dat de Gauches in de Chevennes en in Schotland The Highlands.
Tegen vijf uur keer ik om, de weg wordt slechter en ik wil niet te laat in mijn hostel aankomen.
Ik besluit, dat ik de volgende dag via de zuidkant van het Lago Buenos Aires en Argentinië weer naar het noorden rijd.


Omsloten door hoge bergketens.