Araucaria's

Donderdag 8 januari

Het is of de duvel met me mee reist, maar ik raak er aan gewend. Bij het afrekenen weigerde de transactie via de pinautomaat. Ik moest maar cash betalen en dat was dus nog steeds het probleem, ik had geen cashgeld op zak. De vorige avond had ik in een zeer druk restaurant gegeten en met de pinpas afgerekend. By the way, tegen negen uur zat ik zo goed als alleen in de grote eetzaal van een restaurant in het stadje Junin de los Andes, later, tegen tienen kwamen mensen bij mij aan tafel zitten, alle tafels en stoelen waren intussen bezet. 

Vulkan Lanin.

Het alleen reizen heeft nadelen, maar zeker ook voordelen. Tijdens het eten kon ik uiteraard al deze Argentijnen rustig observeren en bijna iedereen bemoeide zich met mijn menu keuzes. Ik kan uiteraard de kaart niet goed ontcijferen en had ook mijn leesbril en woordenboekje niet bij me, deze laatste had ik waarschijnlijk ergens laten liggen. Maar goed, een visliefhebber prees zijn smaak aan en een trotse rodeoman met hoed en snor maakte duidelijk dat de Argentijnse Beef om te zoenen is, met drie vingers en duim naar zijn mond heen en weer wijzend. Ik koos de forel op dit late tijdstip.
Maar de ochtends daarop dus weer het betaling probleem. De ISC Visa contactman in Nederland stelde mij gerust, blijkbaar kost het de hoteleigenaren commissie en heeft iedereen liever cash.
Ik was gerustgesteld dat ik voldoende geld op mijn rekening had staat en dat mijn kaart dus niet geblokkeerd zou zijn en heb na een overtuigend gesprek gezegd dat het zijn  probleem was en heb met mijn kaart betaald (kon blijkbaar plotseling wel).


Hier en daar een bosje Araucaria's

De rit over de stille weg naar de grensovergang is als het rijden door de tijd. Het was helder weer zonder wind, de temperatuur rond de twintig graden en de zon van opzij. Na enkele kilometers kwam de vulkaan in zich, eerst in de verte als een betoverende roepende geest, later werden de contouren duidelijker.
Er was verder geen verkeer op de weg, zodat ik tijdens het gerelde uitstappen mij in een verlaten wereld voelde. Vaker bleef ik rondhangen, gewoon genieten en de sfeer proeven, een totaal andere sfeer dan op de Pampa of op de Carratera Austral. Als vanzelf sprekend vloog een Condor al jagend naar prooi over het dal en toen ik heel langzaam in de auto mij naar beneden liet rijden zonder de motor aan, kon ik mijn ogen niet geloven, want er liep een Poema langs de weg voor de auto uit. Dit roofdier is groter en langer dan een vos en is als een hele grote kat. Het heeft een min of meer sluipende, trage en toch trots en overtuigende loop. Mijn dag kon niet meer stuk en dat voor tienen en zonder koffie.
Maar de verrassing moest nog komen. Onverwachts doemden er links en rechts grote Araucaria’s op.

Wachten op Tyranosaurus rex.

Eerst een paar en later steeds meer in groepsverband. Ja, hiervoor was ik naar Chili gekomen. De Araucaria’s was ik tijdens de eerste dag, in de stromende regen en de onwennigheid van de grindwegen, een onzekere navigatievriendin Miep en de vreemde auto, volledig mis gereden. Hier groeien deze oeroude bomen en dus niet alleen maar in een reservaat. Het leuke was, dat ik de witte vulkaan Lanin inmiddels ook redelijk dichtbij was genaderd.
Dit beeld deed me denken aan het grote platenboek wat mijn vader in zijn kast had liggen, het boek over de grote Dinosauriërs en andere vreemde dieren die leefden in het Carboon en krijttijdperk. die in dit boek door Araucaria-achtige bossen lopen. Ik zat toen vaak weg te dromen in dit boek, nu sta ik in dat landschap en verwacht ieder moment een Tyrannosaurus Rex uit het bos komen of dat de vulkaan vuur begint te spuwen. Dat laatste komt nog wel eens voor, de saurier mag je erbij denken.


Tussen de Araucaria groeit Rhodophiala bakeri.

In dit landschap is ook de grensovergang. Na mijn fruit te hebben ingeleverd en met nog meer stempels op mijn autoformulieren en paspoort kon ik Chili weer in rijden.
Chili is een fruit exporterend land en is bang voor plantenziektes afkomstig uit de meer nonchalantere buur landen.

Ik had onderweg van verschillende mensen veel over het plaatsje Pucón gehoord. Nicole was hier ook enkele dagen geweest en was vol lof over dit stadje, dat omringt is door verschillende witte vulkanen. Nieuwsgierig en trek in een kop echte koffie mengde ik mij in dit drukke plaatsje onder de vakantiegangers. Het weer was goed en het is volop vakantietijd in Chili. Vooral veel jongeren, uit op avontuur in de bergen of raftend over de wilde rivieren. In Pucón zijn opvallend veel adventure bedrijven, die de tieners en twintigers bij bussen vol het avontuur in loodsen.
 

Het straatbeeld in Pucón.

Het algemene toeristenbureau en een medewerkster van Conaf vertelden, dat de natuurparken momenteel druk bezocht worden. Iemand anders vertelde dat het reservaat Huilo-Huilo ook heel bijzonder is. Op de kaart worden alleen al in dit gebied tien natuurreservaten vermeld. Ik koos voor Huilo-Huilo en nam de snelste weg die op de nieuwe kaart van Chili werd weer gegeven, de weg naar Conaripe, vanaf de hoofdweg vijfendertig kilometer door het bos. Halverwege werd de weg zo slecht dat ik omkeerde. Dat omkeren betekende dus terug naar de hoofdweg en terug naar Pucón, totaal veertig kilometer. Maar hoe dan ook, ik heb wel hele grote en dikke Coigüe in dit bos gezien.


Een hele grote en dikke Coigüe.

Tussen Villarrica en Conaripe vond ik bijna twee uur later een goede en betaalbare slaapplaats.
Morgen ga ik de hele dag wandelen in het mooie park Huilo-Huilo, wellicht een uurtje rijden.