Het is vreemd om in deze zomerse omstandigheden
19 december te vermelden boven een dagboek. Ben zoals gewoonlijk om zes uur
opgestaan en zit nu op het vliegveld te schrijven. Buiten is het al warm, de
zon kwam tijdens de rit naar het vliegveld net boven de bergen tevoorschijn en
zal over het noorden in het westen weer ondergaan.
Ben gisteren de stad Santiago in geweest om mijn “boodschappen” te doen. Tijdens
de wandeling door de stad liep ik tegen de aflossing van de wacht voor het
ministerie van defensie aan. De bijbehorende muziekkorps speelde geen zware
fanfare-achtige muziek, maar met trompetten, klarinetten en het nodige slagwerk
werd typisch Latijns Amerikaanse muziek gespeeld. Na afloop verdween de wacht,
met in hun kielzog de cavalerie, de stad in. De stoet werd door een groepje
paardenvijgen-ruimers in draf achtervolgd om de weg weer schoon en voor
iedereen toegankelijk te maken.
 |
| aflossing van de wacht voor het ministerie van defensie in Santiago |
In dat zelfde deel van de stad bevind zich het hoofdkantoor van de CONAF, Corporacion
Nacional Forestal, een onderdeel van het ministerie van bosbouw. Hier kun je een
sterk gereduceerde pas kopen, dat toegang tot de nationale parken verschaft. Ik
had een grote balie met de gebruikelijke toeters en bellen verwacht. Maar ik
werd netjes door de portier naar het te kleine CONAF administratiekantoor gebracht
en dankzij het gebruik van mijn handen, voeten en glimlach werd ik door twee
vriendelijke dames aan een pas geholpen. In hun enthousiasme kreeg ik een flora
van de inheemse bomen, een handvol plattegronden en brochures van de
verschillende parken en reservaten mee.
 |
| Santiago |
Tegen het middaguur slenterde ik het Cerro Santa Lucia in, dat is een stadspark
in het centrum van Santiago. Het park is eigenlijk een hoge steile rots midden
in de stad, beplant met bomen en wat struikgewas. De indianen noemden deze rots
Huelén; plaats van de verdoemden. Na de klim over de gladde traptreden had ik
uiteraard een prachtig uitzicht over de City. Het was warm, de zon stond
nagenoeg recht boven mij. Santiago ligt niet ver van de Steenbokskeerkring en
het is bijna 21 december, dan staat de zon hier het hoogst.
 |
| Santiago |
Tijdens de afdaling kon ik me amper staande houden en na een glijpartij drong het
begrip Huelén pas echt tot me door. De gedachten dwaalden naar de verschillen tussen
pech hebben, moeite en tegenslag ondervinden en waar begint de gedachte verdoemd
te zijn? Vaak staan we met onze Calvinistisch denken sceptisch tegenover het
gedachtegoed van volkeren die dichter bij de natuur staan, het minder
filosofisch denken en zo hun eigen verklaringen hebben over geluk en
tegenslagen in het leven. Vroeger zochten wij ook hulp, raad en daad in de kerk
en in ons geloof, nu zoeken we de verklaringen voor onze tegenslagen meer in sociale
ongerechtigheden en vinden vaak psychologische hulp, wat ondersteund en vergoed
wordt door ons collectief zorgstelsel. Ik ben na de klim en afdaling van deze
hindernis eerst weer op mijn hoede voor het doemdenken.
 |
| Huelén Santiago
Al lopende door de stad viel me de aanwezigheid van veel getraliede
politieauto’s, hier en daar gepantserde voertuigen met waterkanonnen, op iedere
straathoek gewapende agenten, de als maar overvliegende helikopters die
belangrijke ambtenaren naar en van hun werk brengen, op. Het vertoon bij de aflossing van de militaire
wacht en niet te vergeten de strenge controles van de douane bij de grens gaf
me te denken. Dit deed me herinneren aan mijn bezoek aan Istanbul in 2001. Voor
mij, als buitenlander die ieder politieke denken en machtsregime in het te
bezoeken land voor lief neemt, geeft dit een vreemd maar wel een veilig gevoel.
Vroeger heb ik me hierover druk gemaakt, toen worstelde ik met rechtsongelijkheid,
armoede en extreme regimes. Ik heb in mijn jeugdjaren gesympathiseerd met Che
Guevara en Fidel Castro, tot groot ongenoegen van mijn vader uiteraard. Ik heb later
uit de geschiedenisverhalen geleerd, dat alle politieke gedachtes en
gebeurtenissen vergankelijk zijn en dat er altijd een reactie op een actie
ontstaat.
|
 |
| Santiago |
Tegen de avond gonsde het van bedrijvigheden op het Plaza de Armas. Muzikanten,
acrobaten, sprekers, cabaretiers, godszieke predikers, verkopers, fotograven
met hobbelpaarden en verliefde stelletjes trekken veel publiek. Op het plein
staat opvallend veel verschillende soorten bomen.
De winkelstraten die naar het plein leiden puilden ook uit van een kerst-inkopende menigte. Het te koop aangebodene, de winkels, de honderden kleine stalletjes middel op straat en het publiek zijn niet te vergelijken met de Heerestraat in Groningen of een ander stedelijke winkelstraat in ons land.
De winkelstraten die naar het plein leiden puilden ook uit van een kerst-inkopende menigte. Het te koop aangebodene, de winkels, de honderden kleine stalletjes middel op straat en het publiek zijn niet te vergelijken met de Heerestraat in Groningen of een ander stedelijke winkelstraat in ons land.
 |
| Santiago |
Vooral de bonte felle kleuren van de koopwaar en de bezetting van de stalletjes
op straat vielen me op. Hele families met kleine kinderen, vaak met een dikke en
getatoeëerde grande mamma in hun midden. Ik zag ook veel verkopers met een
geamputeerde arm of been.
In tegenstelling tot Londen, Parijs, en ook in Amsterdam wordt er in Santiago
veel minder gebedeld. Wel viel het mij en een enkele andere Nederlandse toerist
op, dat er veel mensen dat werk doen waar we in ons land onze neus voor
ophalen.
Op weg van de stad naar het vliegveld
viel het schrille contrast op tussen de moderne torenflats en de armoedige
huisjes waar de arme bevolking woont.
Rond deze tijd schrijf ik normaal gesproken kerstkaarten met de welgemeende nieuwjaar wensen. Maar dat doe je thuis; binnen, de kachel aan, wachtend op een witte kerst die praktisch nooit komt, een kaarsje op tafel en muziek op de achtergrond om in de kerstgedachte te komen, buiten is het in december meestal guur en donker weer. Maar momenteel zit ik met korte mouwen, de zonnebril op tafel en met een kop sterke espresso mijn verhaal te schrijven. Ik wacht op de vlucht naar Temuco, over de weg ca. 600 km naar het zuiden, een uur vliegen.
Rond deze tijd schrijf ik normaal gesproken kerstkaarten met de welgemeende nieuwjaar wensen. Maar dat doe je thuis; binnen, de kachel aan, wachtend op een witte kerst die praktisch nooit komt, een kaarsje op tafel en muziek op de achtergrond om in de kerstgedachte te komen, buiten is het in december meestal guur en donker weer. Maar momenteel zit ik met korte mouwen, de zonnebril op tafel en met een kop sterke espresso mijn verhaal te schrijven. Ik wacht op de vlucht naar Temuco, over de weg ca. 600 km naar het zuiden, een uur vliegen.
 |
| Santiago |
