Parque Nacional Lauca

Dinsdag 20 januari
Na die vermoeiende klim omhoog van de Lagunas de Cotacotani naar mijn auto was ik uiteraard uitgeteld en heb mij es heerlijk uitgeslapen tot half tien. Ongewoon voor mij, maar ik had het blijkbaar nodig.


Stipa chrysophylla

Mary, een eveneens in de Hostel logerende Engelse dame reist haar vier weken durend verblijf in Chili met het openbaar vervoer en kon dus niet verder dan Putre, het eindpunt van de busverbinding. Ook zij had ook acclimatisatie problemen. Tijdens het ontbijt stelde ik voor om vandaag samen op pad te gaan.
Ik wou het vandaag rustig aan doen en we vertrokken naar het noordelijk deel van het Parque Nacional Lauca.


Deyeuxia velutina

Een klein weggetje gaat over een afstand van 44 kilometer naar plaatje Coronel Alcerreca, dus niet ver en niet moeilijk. Er is maar één weg en halverwege een splitsing, kan niet moeilijk en gevaarlijk zijn. De kaart geeft rechts van de weg een vulkaan aan, de Taapaca van 5.775 meter hoog en links een heuvel van 4.850 meter, iets hoger dan de MontBlanc, de hoogste berg in Europa.

 

Vulkaan Taapaca in nevels verhuld.

Na het passeren van de militaire kazerne en het schietterrein slingert de weg geleidelijk omhoog. De vegetatie is hier weer anders, hier groeien veel geelachtige grassen. De rotsformaties hebben soms een loodgrijze en soms een roodbruine of okerachtige kleur. Langzaam verdwijnen aan de linkerkant de bergen onder ons. Gestaag gaat de weg omhoog, smal en zonder vangrail. Zo te zien aan de wegoppervlak zijn wij de eersten die over de gesleepte weg rijden. Na iedere bocht openbaart zich een totaal ander landschap, het vergezicht wordt steeds ruimer en onder de verbazende indrukken wordt de lucht ijler.


Festuca chrysophylla 

We zijn benieuwd wat er gaat komen en na een steile rotswand gaat de weg plotseling steil omhoog. Ik ben blij een vierwiel drive auto te hebben, want een normale auto zou dit niet trekken. De auto heeft moeite omhoog te komen en ik ben blij wanneer er een stuk normale stijging komt. Maar dan gaat de weg weer langs afgronden waar ik met mijn opkomende luchthapperij het benauwd van krijg.


Voor wie is deze boodschap bedoeld?

Hier en daar is nog beplanting te zien, schraal en dor. Ergens in dit eenzame landschap staat een bord, wat wij niet kunnen ontcijferen, we vermoeden, dat of de hoogte ons parten speelt, of dat hier andere wezens iets duidelijk gemaakt moet worden. We rijden door en dan openbaard zich een schouwspel waar we even heel stil van worden.


Buitenaards.

Nevels trekken rond de vulkaan, flarden zonlicht lichten de helling waar prachtige afzettingspatronen zichtbaar op zijn en de glooiing is bezaaid met verschillende soorten Azorella. De dreiging van de in de mist opdoemende vulkaan geeft dit schouwspel een extra dimensie. We vragen ons af of we op een andere planeet zijn gearriveerd, of dat we in een science fictionverhaal zijn beland. Wellicht had het bord hier iets mee te maken. Af en toe stap ik uit om foto’s te maken, Mary blijft benauwd zitten. Om in dit vreemde landschap te willen lopen gaat moeilijk, buik- en hoofdpijn doen van zich gelden. Het is ook koud buiten de verwarmde auto en alles is zo onwerkelijk.


Ver boven de Altiplano.

Ergens staat een bord waar de hoogte op vermeld staat, 5.250 meter boven zeeniveau.


Het bewijs dat we op deze hoogte zijn geweest

We rijden langzaam verder en ik zie op de brandstof meter, dat het pijltje angstig ver naar links is verschoven. Bij het afdalen, komt de splitsing en wordt ons duidelijk dat we nog 26 kilometer te gaan hebben en naar beneden dus. Maar we moeten ook dezelfde korte route weer terug, de andere weg naar Putre is ongeveer 260 kilometer. Ik wil donderdag naar Colchane, waar onderweg geen tankstation is. Ik besluit om rechts om keer te maken. Het was genoeg en ik voelde me niet lekker.


Vicuna's

Op de terugweg zie je weer andere interessante dingen, maar de lucht trok dicht en het uitzicht over de westelijke Altiplano werd vager. Hagel en sneeuw belemmerden het uitzicht.
Al naar gelang we meer naar beneden reden, werd het ademhalen gemakkelijker. Mary vertelde, dat vliegeniers, die boven de vijftien honderd meter willen vliegen zuurstof maskers moeten dragen. We vlogen wel niet, maar ik had best zin om even aan een zuurstoffles te hangen.
Terug in Putre ben ik eerst onder de douche gestapt, in de hoop dat mijn ongemakkelijke gevoel zou verdwijnen.
Ook deze dag heeft weer grote indrukken op mij gemaakt.


Ook de schaapherder komt thuis.