Na het opstaan en douchen dacht ik dat het ontbijt klaar zou staan, maar
helaas. Ik heb de brutale schoenen maar aangetrokken en heb de baas van het
vakantiepark erop aangesproken, uiteraard in het Engels en om wat meer kracht
bij mijn verontwaardiging bij te zetten, de rest in het beschaaft Nederlands.
Dat hielp, samen togen we naar zijn huis en hij zette mij in de keuken aan de
eettafel, riep zijn vrouw en haar hulp en organiseerde gebakken eieren, vers
brood, genoeg kaas en lekkere jam, vruchtensap en een kop koffie.
Met deze bodem kon ik de eerste uren wel
verder.
 |
| de Llaima in de ochtend. |
Na bestudering van de kaart, besloot ik om de hele route rond de vulkaan te
maken, ik ging er wel vanuit, dat dat geen rondje kerk zou worden. Nadat de
tocht op de grindweg mij wat te lang duurde veranderde ik mijn snelheid, maar merkte
algauw, dat dit ander grind was dan er op al die andere wegen ligt. Na een half
uur lette ik blijkbaar even niet op en slipte van de weg af, in een greppel.
Daar sta je dan, de auto met de neus op de berm en een achterwiel vrij van de
grond en een spatbord hing hulpeloos aan
het chassis..
Na een half uur werd ik los getrokken door een voorbijganger en kon ik mijn weg
rustiger vervolgen. Het spatbord kon ik weer op zijn plaats drukken, dat is het
voordeel dat de carrosserie van de auto’s hoofdzakelijk uit kunststof bestaat.
Later bleek, dat er meer auto’s van de weg waren gegleden op dit fijne en ronde
lava wegverharding.
 |
| De weg rond de Llaima. |
Bij de controlepost van de CONAF kreeg
ik een kaart van het Parque Vulcan Llaima.
Al gauw kwamen de eerste Araucaria’s in zicht en hoe hoger ik kwam hoe meer
Araucaria’s er in het bos stonden. Uiteindelijk bestond de vegetatie bijna
uitsluitend uit Araucaria’s, Nothofagus antarctica en veel fel rood bloeiende
Emborthrium’s.
 |
| Embothrium coccineum |
Bij een stoeltjeslift, die alleen in de wintermaanden wordt gebruikt, maakte ik
rechtsom keer en nam de weg naar Curacautin. Deze weg, of beter gezegd het
lavapad is ongeveer veertig kilometer lang en wordt weinig door toeristen
gebruikt. Later zou blijken, dat de andere weg langs de oostkant van de vulkaan
drukker zou zijn.
Langs deze rustige weg naar Curacautin staan veel mooie oude Coigüe’s.
 |
| Coigüe |
Curacautin is de uitvalbasis voor allerlei trektochten en andere adventure activiteiten
naar en rond de Llaima.
DeLlaima is niet echt slapend, maar sluimerend. Geregeld vinden er
uitbarstingen of erupties plaats met veel lavastromen langs de hellingen naar
beneden. De laatste grote uitbarsting was in 2008 en in 2013 gevolgd door nog
een zwakke lavastroom. Voor mij is het onvoorstelbaar, dat het lavaveld zo
breed en zo ver van de vulkaan tot stilstand komt. Git zwart is deze lava.
Overal zie je waarschuwingsborden en route aanwijzingen hoe je bij een eruptie
het snelst uit de gevarenzone kunt wegvluchten.
 |
| spreekt voor zich. |
Na de lunch in Caracautin neem ik de andere route door het Parque, hier is
wederom een controlepost en deze weg gaat onder anderen langs een paar meertjes
die op de flanken van de Llaima liggen. Deze meertjes zijn lang geleden ontstaan
door lavastromen die de afwatering van het smeltwater van de sneeuw dat op de
top van de vulkaan ligt, hebben geblokkeerd. Momenteel heeft zich een dicht
Araucaria en Nothofagus bos om deze meertjes heen ontwikkeld.
Aan de zuidoost kant van de Llaima bevindt zich een zes kilometer breed
lavaveld, deels nieuw van de laatste eruptie en onbegroeid, deels van eerdere
uitbarstingen en hier ontwikkeld zich al wat beplanting. Opvallend is, dat hier
veel Pernettya, pampasgras, Baccharis en Austrocedrus als pioniers groeien.
 |
| Pionier beplanting op het grote lavaveld. |
Tegen acht uur reed ik weer richting Cunco. In dit stadje doe ik nog wat
boodschappen en vertrek naar mijn overnachtingsplek.
Dat rondje rond de Llaima nam de hele dag in beslag en behoorde tot een topdag.
 |
| Araucaria bos zonder dinosauriërs. |
